استاد محمد لطفی نوایی شاعر مازندرانی با ۷ هزار بیت شعر به زبان مازندرانی ، به عنوان نیمای دوم مازندران شناخته می شود. طویل ترین اشعار مازندرانی در دوره معاصر را وی سروده است.
محمد لطفی نوایی شاعر مازندرانی با ۷ هزار بیت شعر به زبان مازندرانی شاید یکی از رکوردداران شعرسرایی به زبان تبری باشد.
این شاعر مازندرانی در سال ۱۳۲۳ در روستای سفیدطور بندپی غربی شهرستان بابل به دنیا آمد و از سال ۱۳۵۰ به بعد به صورت دائم در شهرستان آمل اقامت دارد.
بیوگرافی که از زندگی وی داده اند می گوید : آغاز رسمی تحقیقات ادبی و نخستین شعرش در سال ۱۳۴۳ بود و در سال ۱۳۶۷ انجمن بوم و سرود شهرستان آمل را تاسیس کرد.
منتخب دهمین جشنواره سراسری شعر علوی ، مقام برتر اولین همایش شعر تبریزی در سوادکوه و حضوری فعال در همایش های استانی شعر از اهم ترین فعالیت‌های وی به شمار می رود.
خانه محقر و ساده پیرمرد وقتی کلیپ بازدید مسئولان از خانه‌اش را پخش کردند، اندک تر و ساده تر از آنی بود که بخواهی توصیف کنی؛ مانند خودش که بر تنش تنها قامت استادی برازنده بود نه لباسی که بر تن داشت.
او در مهر ماه 1393 دار فانی را وداع گفت.
گالش و گیلا و ککّی و بلبل خوندنه ، سو اِنه پرجائیِ دل
سجرو ته شیخ موسی کوه قربون ، ته دریوکی روآر او قربون
شیخ موسی بالا کوهُ سکّه سو ، شیخ موسی پرجائیِ آبروئه
شیخ موسی دشمن شخص دروئه ، دروگو ونه ور کمر فروئه
پرجائی دوس دارنّه شیخ موسی ره ، ونه مهمون اون غریب آقا ره
زیارت دشّوئن امامِ رضا ، دل نیّت کننه حاجی شیخ موسی
دل پرجائی خله پاکه ، خواهونِ شیخ موسی سینه چاکه
شیخ موسی پرجائیِ کربلائه ، یا غریبِ آقا امام رضائه
داشتمه گتمه سجروِ قصّه ، پرجائی سجرو ره دل دوسّه
مه قصّه قصّه ی پرجائی ماره ، هر کی بوشم پرجائی مه براره
جانِ سجروِ او مه مارِ شیره ، مه کچیکِ دل سجروی اسیره
سجرو تو گهروئی دل شیرِخواره ، لالا بخون که دل بر تو نخواره
لالا بخّون ته بخّون خو بورم خو ، انگار نِنا مه گهره ره دنه تو
ته لمّر لمّر مه پیرِ ماره ، بهشت مونّه دایم لاله زاره
ته پیر مه مارِ لینگ ماله ، این خیابون ….. ماه و ساله
ته شی الیم و خجیروی قربون ، ممرز چشمه و گنّیوی قربون
ته چار ازّار و سمی سنگِ قربون ، ته کیجابور و کِرِ سنگِ قربون
ته تپّه تپّه مشک و مرواریه ، انگاری بهشتِ نهرِ واریه
جان سجرو نومه لیلی دورون ، سونِ مجنون بهیمه ته غزلخون
سجرو دریو بواش کلّاک هاکن تو ، پلیدی ره شه لمّر پاک هاکن تو
پرجائی جان درو نئوئی هرگز ، ازّاره جا نروشی پیره ممرز
شیرّه او نکنی او کفنه کار ، پرجائی ره درو نیه سازِگار
ته دل صافِ بسونِ سجروی او ، ته غیرت هنتار تپر قلّه کو
پلنگ پهلوون پرجائی برار ، خدا نکنه غیرت بوره کنار
ته آزادی هارش پلورِ یورِّ ، کوه تِرِ یاد بدائه شه غرورّه
اسا که مه قصّه ره هاکردی گوش ، پیرونِ بوتِ گپ نوّه فِراموش
دست نوشته ی شعر ایل پرجائی از استاد نوایی
.jpg)
